Human and the Sea

“เพราะทุกสิ่งล้วนเชื่อมโยงกัน  .. ทั้งดิน น้ำ และชีวิต”
เมื่อมนุษย์บนดินเริ่มออกหาอาหารที่ไม่ใช่แค่ผืนดินที่อยู่ แต่เป็นในน้ำอันล้อมรอบทุกอย่างไว้ การจัดสรรทรัพยากรโดยตัวมนุษย์เองจึงเกิดขึ้น 

เมื่อแรกเริ่มเราคือผู้อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร และมองสัตว์เล็กน้อยทุกชนิดเป็นเพียงสิ่งที่ต้องถูกล่า ไม่ว่าสัตว์เหล่านั้นจะอาศัยอยู่ที่ใด มนุษย์รู้เพียงอย่างเดียวว่าถ้ากินได้เราก็จะกิน เพื่อแนวคิด “การปกป้องและยืดอายุชีวิตของตัวเองให้อยู่รอดได้”

และเมื่อเรามองไปใน “ทะเล” ที่ที่กว้างใหญ่ไพศาล จนเราแทบมองไม่เห็นได้ด้วยแค่สองตาว่าในผืนทะเลแห่งนั้นมีสัตว์น้อยใหญ่อยู่กี่ชนิด หรือ อยู่กี่ล้านล้านตัว แต่เรารู้แค่ว่า “นั่นคือแหล่งอาหารของเรา เราต้องการอาหารเหล่านั้นเพื่อความอยู่รอด”

ภายใต้แนวคิดนี้ ทะเลจึงเต็มไปด้วยสัตว์ที่มนุษย์กินได้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลปลา กุ้ง หอย ปู หรือปลาหมึก รวมถึงสัตว์น้อยใหญ่อื่นๆ และถ้าเปรียบง่ายๆ ทะเลอาจจะเป็นบ้านที่รวมอาหารที่ใหญ่ที่สุดในโลกก็ได้ และเมื่อมนุษย์เรารับรู้ว่าที่นี่คือความอุดมสมบูรณ์ชั้นยอด ความตระหนักนึกคิดว่าวันหนึ่งสิ่งเหล่านี้อาจจะหมดไปจึงไม่เคยเกิดขึ้น และยังคงเป็นผู้ล่าอย่างเดียวมาเรื่อยๆ

วันแล้ววันเล่าที่มนุษย์อย่างเราทำแบบนี้ จนมาถึงในยุคที่เราในฐานะผู้บริโภคเริ่มรู้สึกและมีคำถามว่า “อาหารทะเลราคาแพงขึ้น” หรือ “อาหารทะเลหายากมากขึ้น” แต่นั่นคือความคิดปลายสุดของการกระทำ เพราะผู้ที่จะรับรู้ได้ว่าสัตว์ทะเลน้อยลงทุกทีก็คือ “ชาวประมง”