“ถ้าเราหาจุดภูมิใจของเราเจอ ทั้งตัวเราเองและความรักของเรา จะมีตัวตนและมีความหมาย”

“พอมาถึงจุดหนึ่งของชีวิตเรา ปีนี้เราก็อายุสามสิบ แต่ก่อนเรามองที่ความรู้สึกว่าความรักต้องมีแต่ความรู้สึกดีๆ ความอบอุ่น แต่พอเราเจอหญิง เรารู้สึกว่ามันมากกว่านั้น มันคือการเกื้อกูลอย่างจริงใจ เราเหนื่อยมาเราเจอคนที่พร้อมซัพพอร์ตเราตลอดเวลา มันดีมากเลยนะ”

และในส่วนของคุณหญิงเองก็มองว่า ความรักของเธอทั้งสองคนมันเป็นคำนิยามที่ใครก็บอกไม่ได้ แต่มันคือความสมดุลในจุดที่เธอทั้งคู่โอเค

“เราคิดว่าความรักของเรามันคือการมองทั้งสองคนแบบไหน เรารับในข้อดีได้ แต่ข้อเสียล่ะเรารับได้ไหม รักกันมันต้องสมดุลอ่ะ ต้องหาจุดเชื่อมโยงเข้าหากัน แล้วเคารพกันและกัน มันถึงจะไปด้วยกันได้”

และวันนี้ เราคงไม่สามารถนิยามสีสันในแบบที่พวกเธอเป็นได้ แต่เราสามารถเห็นว่า เธอทั้งคู่ต่างเทสีของตัวเองลงไป เพื่อกลายเป็นอีกหนึ่งสีที่เกิดจากการรวมกัน ซึ่งไม่มีใครนิยามว่าสีที่เกิดขึ้นสวยหรือไม่ เพราะมันขึ้นอยู่กับความภูมิใจของเราเอง เหมือนที่คุณอากิมอง

“เราว่ามันต้องหาจุดภูมิใจในตัวเองให้ได้ก่อน เอาจริงๆเลยนะ เราก็เหมือนคนอื่นแหละ มันไม่มีอะไรสวยงามไปทั้งหมด มันก็มีคนที่ยังไม่ยอมรับเรา บอกว่าเดี๋ยวอีกหน่อยก็มีผัว เราก็มีบ้างที่อยากด่า แบบอยากอธิบายให้ฟังว่าสิ่งที่คิดมันไม่โอเค แต่มันต้องอธิบายไปตลอดชีวิตเลยใช่ไหม มันไม่เห็นเท่าเทียม แต่สุดท้ายถ้าเรากลับมามองตัวเราเอง แล้วหาจุดภูมิใจให้ตัวเองได้ เราจะเลิกสนคนอื่นไปเลย ถ้าเมื่อไหร่เรารู้ว่าตัวเราเป็นเรา เราไม่ต้องสนใจเลยว่าเราเป็นเพศอะไร ถ้าเราเป็นเราแล้วเราทำอะไรได้ดี ก็แค่เป็นเราต่อไปแค่นั้นเอง”

เช่นเดียวกับคุณหญิง ที่พวกเขาเติมเต็มความรักให้กันด้วยความเชื่อในกันและกัน